این نوشته جناب پاسپارتو، کنسرت روز پنجشنبه فرهاد و حضرات جقله، اتفاق مسخره روز جمعه ،صحبتهای روز بعدش با فرهاد و پاسپارتو و آخرش هم نوشت های اینجا،مرا برداشت و برد و پرت کرد به 16-17 سال پیش آن روزهایی که خدایی بود و من دوستش داشتم!

یادت هست سهراب عزیز؟

رفته بودم سر حوض ،
تا ببینم عکس تنهایی خود را در آب،
آب در حوض نبود،
ماهیان می گفتند:
هیچ تقصییر درختان نیست
ظهر دم کرده تابستان بود
پسر روشن آب لب پاشویه نشست
و عقاب خورشید آمد او را به هوا برد که برد!

به درک راه نبردیم به اکسیژن آب،
برق از پولک ما رفت که رفت،
ولی آن نور درشت
عکس آن میخک قرمز در آب
که اگر باد می آمد دل او پشت چین های تغافل می زد
چشم ما بود
روزی بود به اقرار بهشت
تو اگر در تپش باغ خدار را دیدی
همت کن و بگو ماهیها حوضشان بی آب است!
باد می رفت به سر وقت چنار ،من به سر وقت خدا می رفتم!

این شعرت را همان روزها خواندم و هنوز حفظ هستم!
من هم مثل تو به سر وقت خدا رفتم تا پیغام ماهی ها رابرسانم،
اما دربار خدا آنقدر شلوغ بود و من انقدر درگیر بوراکراسی حاکم بر بارگاهش شدم،که وقتی دست آخر با حواله چند سال بعد آب برگشتم،ماهی ها از تشنگی مرده بودند،
همان روز بود که تصمیم گرفتم،هر وقت احتیاجی به آب بود،به شیر آب خانه امان مراجعه کنم.