من آدم خودخواهی هستم،
اولین باری که کتاب تنهایی پر هیاهو را در دست کسی دیدم ناراحت شدم،شاید توی دلم فکر می کردم هرابال کتاب را برای من نوشته و دوایی عزیز هم فقط برای شخص من ترجمه کرده.
وقتی دیدم کسی هست که می‌خواهد فراموش شده‌گان را ببیند تمام تلاشم را کردم که منصرف‌اش کنم،
اصلا دوست نداشتم کسی در جستجوی زمان از دست رفته را بخواند.

خیلی فیلمها هست که دوست ندارم کسی ببیندشان
کتابهای زیادی هست که دوست ندارم کسی بخواندشان
آدمهای هست که دوست ندارم کسی با آنها آشنا شود
و وبلاگ‌هایی هم هست که دوست ندارم کسی از وجودشان خبر داشته باشد!

شاید این خودخواهی من ،ناشی از این باشد که هنوز بعضی چیزها برایم مقدس است و دوست ندارم کسی به مقدساتم (حتی در ذهن‌اش)توهین کند.
(دیده اید بعضی از آدمهای مذهبی اجازه نمی‌دهند آدمهای بی‌مذهب حتی به مکان مقدس‌اشان وارد شوند؟)
سالها پیش آشنایی،یکی از فیلمهای مقدس را به امانت گرفت تا ببیند،
فردایش با قیافه‌ای برافروخته به سراغم آمد که آقا آبروی من را پیش خانواده‌ام بردی،چرا نگفتی فیلم صحنه دارد؟
راستش اولش خودم هم شک کردم که نکند فیلم را اشتباهی داده‌ام،بعد که تست کردم دیدم نخیر همان فیلم است
گفتم: رفیق مطمئنی که همین فیلم را می‌گویی؟
گفت: بله!
گفتم: کجایش مشکل دارد؟
گفت: این چه لباسی است که بازیگر زن فیلم پوشیده؟(لباس بازیگر فیلم آستین نداشت و آشنای مورد نظر با همین مشکل داشت!)

یا یک بار در سالهایی که ویدئو هنوز حرام بود،یک نسخه بدون کیفیت از یک اجرای کلاسیک باله پیدا کرده بودم،در بدر دنبال کسی بودم که برایم کپی کند،
آشنایی قبول کرد که فیلم را برایم کپی کند،
فردایش وقتی فیلم را آورد گفت:
این چه چیز مزخرفی بود؟
هر چه نشستم اصلا صحنه نداشت!،فقط لباسهایشان ....
نزدیک بود بالا بیاورم!

از همان روزها تصمیم گرفته‌ام چیزهای مقدس‌ام را فقط برای خودم نگاه دارم،
و تنها و تنها و تنها وقتی با دیگران در موردشان حرف بزنم که طرف مقابلم خودش را ثابت کرده باشد .

-----------
پ.ن: اول که وقتی شروع کردم این پست را بنویسم ،می‌خواستم وبلاگی را که مدتهاست (بدون لینک دادن) می‌خوانم، معرفی کنم اما به همان دلایل بالا معرفی‌اش نمی‌کنم!