دلمان گرفته بود ،با نادر عزیز راه افتادیم و با دوچرخه رفتیم بازار بزرگ تهران،
دوچرخه‌ها بیرون بازار پارک کردیم (بدون اینکه قفلشان کنیم!) و رفتیم راسته فرش فروش‌ها،
برای دیدن،نه برای خریدن
راسته فرش فروش‌ها اینطوری که الان میبینیم نبود،میدانگاه بزرگی بود که دورش مغازه‎‌دارهای اصیل فرش‌های گرانشان را می‌فروختند و در وسط میدان دستفروشان فرشهای ارزانشان را،
ما هم فرش‌شناسهای قابلی بودیم،
در بین دست فروش‌ها پیرمردی بود که فرش بزرگی را می‌فروخت،
می‌گفت هشتصد‌هزار تومان،وما می‌دانستیم فرش‌اش چند ملیونی میارزد!
میگفت با همسرش فرش را با هم بافته‌اندوحالا که همسرش مرده دیگر نمی‌تواند هر روز فرش را ببیند،برای همین آمده فرش را بفروشد تا با پولش برود زیارت.
گفتم پدر جان می‌دانی قیمت فرش‌ات در این فروشگاه‌های اطراف چقدر است؟
گفت از من بیشتر از پانصدتومان نخریدند،تازه نقد هم نه،
گفتم میدانی چند می‌فورشند؟
گفت احتمالا دو سه ملیون!
گفتم : تو که میدانی ،چرا ایمقدر ارزان می‌فروشی؟
گفت می‌خواهم هرچه زودتر بفروشم‌اش...
کلی درد دل کرد،
از همسرش گفت که از کودکی عاشق هم بودند،
از مجلس عروسی‌اش گفت
و از فرزندانی که نداشت،
از 50 سال زندگی مشترک گفت،
هم ما،هم خودش می‌دانستیم که در آخر مجبور است فرش را به همان مغازه‌دارهایی اطراف بفروشد.
انگار در حاشیه میدان همه منتظر بودند تا ببیند کی طاقت‌اش تمام می‌شود(این اولین باری بود در زندگی‌ام که از لاشخورها بدم آمد)
وما پول نداشتیم که فرش‌اش را بخریم،
فکر می‌کرد ما خبرنگاریم،
می‌گفت تا به حال چند بار با او مصاحبه کرده‌اند...
و از ما قول گرفت که بنویسیم...
توی دالان تاریک بازار که بودیم نادر گفت: هیچ وقت معنی این شعر سهراب را اینقدر روشن ندیده بودم که می گفت:

"-چرا گرفته دلت ؟مثل آنکه تنهایی..
-چقدر هم تنها..."

بیرون بازار با کمی فاصله، نزدیک ناصر خسرو خانه‌ای قدیمی بود،
از همان خانه‌ها که حیاط بزرگی دارند و دور تا دورش اتاق‌های کوچکی دارد و توی فیلم گوزن‌ها هم بود.
طبقه دوم سمت راست اتاق اول یا به قول خودش خانه اول،خانه دوستی بود که میهمانمان کرد
برایمان با ویلون صالحی‌اش ساز زد،نمی‌دانم چه زد،اما هنوز (حتی بعد از بیدار شدن) صدای سازش توی گوشم هست...
------
این مطلب را فقط به خاطر قولی که به آن پیرمرد دادم نوشتم و به احترام دوست عزیزی که تا به امروز فقط سه بار صدای سازش را شنیده‌ام،
بار اول در خانه واقعی‌اش بعد از تماشای فیلمی که من برایش برده بودم ،نمایش مذخرفی بود که در آن دو نفر ویولون می‌زدند و من فکر می‌کردم آن دوست عزیز خوشش بیاید، (اگر امروز کسی چنین فیلمی به من نشان دهد و بگوید چه خوب ساز می‌زنند به احتمال زیاد خودم خفه‌اش می کنم) و دوست عزیز فیلمی نشانم داد از یک اجرای واقعی ویولون و بعد خودش کمی برایم ساز زد...
بار دوم در تالار وحدت بود،
و بار سوم در این خواب عجیب
پ.ن1: شناخت من از فرش در دنیای بیداری در حدی است که به سختی میتوانم فرش دست باف را از ماشینی تشخیص دهم(شاید هم نتوانم)
پ.ن2: این اولین باریست در عمرم که خوابی را اینقدر واضح و کامل به یاد دارم!