گوشه اسکناس هزار تومانی را گرفت، بعد بقیه پول را جلوی داشبورد گذاشت تا مسافری روی صندلی جلو نشسته بود بردارد،
مسافر که پیاده شد،نفس راحتی کشید...
تمام مسیر خدا خدا می‌کرد که نکند یکی از بچه‌ها او و مسافراش را ببیند،
یا نکند یکی از ماشین‌های گشت جلویشان سبز شود

اگر به خودش بود و زمان‌اش بود آنقدر شلاقش می‌زد که نفسش بند بیاید.
یا بهتر؛ می‌گرفتش زیر مشت و لگد،
حیف که ممکن بود صدای مسافرهای دیگر دربیاید و در میدان به آن شلوغی مشکل‌ساز بشوند،وگرنه اصلا اجازه نمی‌داد سوار ماشین بشود،چه برسد به اینکه تمام راه با موبایلش با کسی که معلوم نبود کیست حرفهای نامربوط بزند.

احساس درماندگی می‌کرد،
چرا هیچ وقت نمی‌توانست کاری را آنطور که باید،درست و کامل انجام دهد؟
یاد روزی افتاد که با چند نفر از بچه‌ها پشت خاکریز گیر کرده بودند.
قرار شد او به عنوان نیروی پشتیبان بماند و بقیه نفوذ کنند.
پوزخندی زد،بعد توی آینه به مسافر عقبی نگاه کرد که هدفون توی گوشش بود، چشمانش را بسته بود و چیز زیر لب زمزمه می‌کرد،
پشتیبانی؟
همه‌شان می‌دانستند که کسی برنمی‌گردد،
چه نیازی بود به پشتیبانی؟
باز پیش خودش فکر کرد،یعنی بقیه از ترس‌اش خبر داشتند؟
خودش به چه حسابی مانده بود؟
به چه امیدی؟
چرا بعدها هیچ کس از او نپرسید چه اتفاقی افتاد و او چطور توانست نجات پیدا کند؟

آخرین مسافر که پیاده شد فرمان را چرخاند و رفت به مسجد آنسوی میدان
نمازش را که خواند از پله‌های مارپیچ حیاط مسجد بالا رفت تا به بچه‌ها سری بزند،
صداهای آشنایی از بالا می‌آمد که کمی آرامش می‌کرد،
حتما باز هم بچه‌ها مورد گرفته بودند
توی دلش آرزو کرد کاش همان مسافر باشد.
وارد که شد دختر را دید که روی صندلی نشسته بود.
صورتش خونی بود.
همه به احترام‌اش بلند شدند.
رفت جلو
اول باور نکرد،
آرزو کرد که خواب باشد
حس کرد که نفس‌اش گرفته
در میان حیرت بقیه با عجله بیرون آمد
کنار حوض نشست و سرش را توی آب فرو برد
اما توی آب هم صورت خونی و چشمهای خیس دخترش رهایش نمی‌کرد...