نتونستم اینو ننویسم.
حتی اگه گوشامو بگیرم که نشنوم سدای فاجعه تا این طرف دنیا دنبالم میاد و تنم رو میلرزونه.
با یکی از دوست هام تو ایران حرف میزدم و یک خبر وحشتناک شنیدم. خبری که تازه نیست ولی انعکاس وحشتم از خبری است که همه شنیده ایم ولی نشنیده ایم.
میگفت که یکی از دوست های اون از دوست پسرش حامله میشه و همه میگن که باید بچه رو بندازه. اگه نندازه معلومه که چه بلایی سرش میاد. همون آخوندی که قرار بوده سه تا کلمه عربی بینشون بگه که به هم محرم بشن پشت میز دادگاه سه تا کلمه عربیه دیگه میگه ...
دختره میخواد که بچه رو نگه داره. به این در و اون در میزنه. به در هر سفارت خونه ای میزنه که خودشو با بچه اش از اون مسلمون خونه بیاره بیرون و نجات بده.(فکر هم نکنم هیچ مملکتی دلش به حال یک دختر ایرانی بسوزه) تو این گیر و دار میفهمه آخرین باری که رفته پیش دکتر .دکتر به بهانه ی معاینه بچه اش رو سقط کرده. (دکتره این دستور رو از اطرافیان دختره گرفته)
حسی از اعدام شدن کودکش در درون خودش
حسی از نفرت ومسخ
و جنون
کی مقصره؟
دختره که حاضر بود حتی خودشو به کشتن بده ولی بچه اش نمیره؟
اون دکتره که خواسته انسان دوستی کنه؟
یا من که مثل بقیه عین ماست واستادم ومیتونم فقط با یک دوربین هندیکم یا حتی چندتا عکس و سدا اینو تو چشم دنیا کنم و نمیکنم؟
یا همه ی ما که تا خودمونو تو شکم مادرمون نکشند یا بچمون رو تو شکم خودمون این چیزا فقط یک خبره برامون و از سدای فاجعه مثل سدای ترقه ی چهارشنبه سوری خوشمون میاد؟ (
لینک)
پستها
بعد از مدتها یک خنده اساسی فرمودیم! نمی‌دانم ایمیل ' آقا پرفسور ابراهیم میرزایی بنیاد پیدایش علم حق و عدالت از زمین تا آسمانهای بیکران &...
هیچ نظری موجود نیست :
ارسال یک نظر