ما اينيم

دلتنگيها -1
ديروز با يکی از دوستان قديمی توی خيابان قدم مي زديم و به صندوق های خالی رای می خنديديم ،
بعد به پارکی رفتيم که تمام دوره نوجوانی و ابتدای جوانيمان در آن گذشته بود!، بهانه درس خواندن بود البته و تنها چيزی که خوانده نمی شد درس بود! همه اش شاملو بود و کسرايي، صادق هدايت و چوبک و کتابهايشان که با کلی ترس و لرز از دست فروشهای خيابان انقلاب خريده بوديم!
ساعتها در مورد آنروز ها حرف زديم و خاطرات مشترکمان را مرور کردیم ، از پنهان کردن کتاب صادق لای درختها در زمان حمله نیرو های گشت تارالله و ... تا پيرمردی که از ملاقاتش با هدايت در کافه نادری حرف می زد.
شب که می خواستم بخوابم سعی کردم باز هم يادم بيايد که چه گذشت بر نسل ما ! نسلی که به آن نسل دوم می گويم!
اين حرفها را نه برای ايجاد حس دلرحمی مي گويم، نه شکايت از زمانه است (يادش بخير آقای شکوهی معلم دوره دبيرستانمان که مي گفت : ‘نسل انقلاب ، نسل فنا شده است’)، فقط دلتنگي هايي است که فکر می کنم بالاخره بايد يک جايي گفته شود( گيرم که کسی نخواند).

سالهای انقلاب بود و ما بسيار کوچک و از ديد ما تظاهرات درست مثل فيلمها بود، فقط می دانستيم که با شنيدن صدای شعار ها يا صدای تير اندازی بايد به سرعت محل را ترک کنيم و به خانه برويم ، اما مگر کنجکاويهای کودکانه مي گذاشت؟
پنهان شدن پشت تير چراغ برق! یا پشت درخت يا حداکثر پشت در خانه!
نمی دانم اين قانون طبيعت است يا تربيت خانوادگی که پسر بچه ها عاشق تفنگ و صدای تير و .. می شوند و دختر بچه ها عاشق نقشهای مادرانه يا پرستارانه!
در هر حال به حکم طبيعت يا تربيت ما عاشق تير اندازی بوديم ودر تمام بازيهای کودکانه ما تفنگ نقشی اساسی داشت!.....
.............................

اما تير اندازی واقعی چیز ديگری بود... صدایش گوش را کرد می کرد و آدمهايي که بعد از مردن دوباره بلند نمی شدند تا دوباره بازی کنند!..............
بعد انقلاب شد! یعنی ما که نفهميديم ( يک بچه 5-6 ساله از انقلاب چه می فهمد؟)به ما گفتند شاه که يک آدم بد بوده رفته!
می گفتند : شاه دروغ گو بود ، مگر نديديد دماغش چقدر بزرگ بود؟(مثل پينوکيو!)
مدرسه بود و معلمهای انقلاب زده : امشب توی ماه را ببينيد اگر با خلوص نيت ببينيد عکس امام را در ماه خواهيد ديد!
و من که هر چه زور می زدم هيچ چيز جز چاله و چوله های ماه نمي ديدم بايد برای حفظ ظاهر مي گفتم که ديدم!
(قضيه آن دو خياط و آن پادشاه را يادتان هست که لباسی دوختند که فقط حلال زاده ها می توانستند ببينند؟)
--------------------------------------
من عاشق کتاب بودم و در نزديکی مدرسه ما يکي از شعبه های فروشگاه کوروش بود(بعد ها تبديل شد به قدس)
این فرروشگاه کتاب فروشی ای داشت که پاتوق اين پسر بچه 7-8 ساله بود.
فروشنده های اين کتاب فروشی مرد و زن مهربانی بودند که حضور يک پسر بچه که تمام کتابهايشان را به هم می ريخت( و دست آخر ماهی يک کتاب می خريد) ، به هيچ وجه ناراحتشان نمی کرد. برعکس کلی هم راهنمايي اش می کردند.
کتابهای طلايي بود و تعدادی کتابهای علمی (مثل چگونه يک راديوی ترانزیيستوری بسازيم؟) ....
کنار اين فروشگاه کوروش هميشه چند پسر و دختر نوجوان و شايد جوان ايستاده بودند و کتابها و روزنامه می فروختند ( بعد ها فهميدم روزنامه های مجاهدين،فداييان و ... بوده است) هميشه طبق عادت نگاهی به کتابها و روزنامه های چيده شده می انداختم و چون بيشتر وقتها حتی نمی توانستم نام آنها را بخوانم با تعجب به فروشنده هايشان نگاه می کردم و در ذهنم آرزوی روزی را داشتم که بتوانم مثل آنها اين کتابها را بخوانم....

يک بار که از فروشگاه بر می گشتم بيرون فروشگاه شلوغ بود. همه در حال دويدن بودند( درست مثل انقلاب ) من هم به نزديک ترین پناهگاه(پشت يک تير چراغ برق داخل کوچه!) پناه بردم. صدای تیراندازی و فرياد آدمها بلند بود و یکی از دستفروشها به زمين افتاد و دوستانش کشان کشان او را بردند.ولی جايي که افتاده بود پر از خون بود.اين پسر بچه 7-8 ساله ديگر تا چند ماه به فروشگاه مورد علاقه اش نمی رفت(نه اينکه ترسيده باشد! وقت نمی کرد !!!).
بعد ها فهميدم که خوب انقلاب پيروز شده است ، حکومت در دست گروهی است ، پس بقيه بايد تصفيه شوند!....