ما اينيم

کاش آخر همه قصه‌ها خوب تمام می‌شد!

بار اول منجی در صبح نمناک را در سالهای 66-67 خواندم، مرگ اکبر رادی بهانه‌ای شذ برای دوباره خوانی اش.
جالب اینکه بار اول بیشتر با حشمتی احساس نزدیکی می‌کردم و اینبار با شایگان!
بار اول دوست داشتم که نمایش‌نامه را اجرا کنیم-و بدون شک نقش خشمتی مال من بود- تو رویاهایم سرتاسر سن را طی می‌کردم و برج‌عاج نشینی مثل شایگان را له می‌کردم.
اینبار اما بیشتر شاهد شایگان‌هایی بودم که در انفجار پل‌های حشمتی‌ها، همراه حشمتی‌ها می‌مردند.
کاش روزی بود که حشمتی‌ها و شایگان‌ها در کنار هم چیزی می‌نوشیدند،
و چه حیف که طلایی‌ها همیشه هستند و البته بسیار باهوش‌تر از شایگان‌ها و حشمتی‌ها.

---

نسحه من چاپ سال 65 است (نشر زمان) - هر چند سال 60 برای چاپ آماده بوده -

نام من شیری نگاری است،
من هم دوست داشتم توی کلمبیا حرف بزنم اما وقتی ایران به حماس پول داد تا اتوبوس ما رو منفجر کنند، کشته شدم.

رفته حس مردمی از مرد و زن؛ من با کی ام ؟
نيست گوشی تا نيوشد اين سخن؛ من با کی ام ؟
بيست سال افزون زدم داد وطن؛ نشنيد کس
تازه از نو ميزنم داد وطن؛ من با کی ام ؟
همچو بلبل گر هزار آوا بر آرم؛ چونکه هست
گوش ها بر نغمه زاغ و زغن؛ من با کی ام ؟
هی علی و هی حسين و هی حسن گويم چو نيست
نی علی و نی حسين و نی حسن؛ من با کی ام ؟
گاه گويم کز مشيری موتمن جويم علاج
چون نمی بينم مشيری موتمن؛ من با کی ام ؟
ميزنم در انجمن فرياد واويلا و ليک
پنبه دارد گوش اهل انجمن؛ من با کی ام ؟؟
خلق ايران؛ دسته ای دزدند و بی دين؛ دسته ای
سينه زن؛ زنجير زن؛ قداره زن؛ من با کی ام ؟
گويم اين قداره را بر گردن ظالم بزن
ليک شيطان گويدش بر خود بزن؛ من با کی ام ؟
گويم اين زنجير بهر قيد دزدان است و او
هی زند زنجير را بر خويشتن؛ من با کی ام ؟
گويم ای نادان؛ به ظلم ظالمان گردن منه
او بخارد گردن و ريش و ذقن؛ من با کی ام ؟
گويمش: بايد بپوشانی کفن بر دشمنان
باز می پوشد به عاشورا کفن؛ من با کی ام؟
گويم: ای واعظ! دهانت را لئيمان دوختند
او همی بلعد ز بيم آب دهن؛ من با کی ام ؟
گويم: ای آخوند! خوردند اين شپش ها خون تو
او شپش می جويد اندر پيرهن! من با کی ام ؟
گويمش: دين رفت از کف؛ گويد اين باشد دليل
بر ظهور مهدی صاحب زمان! من با کی ام ؟
گويم: ای کلاش! آخر اين گدايی تا به کی ؟
گويدم چيزی به نذر پنج تن! من با کی ام ؟
پس همان بهتر که لب بر بندم از گفت و شنيد
مستمع چون نيست باری؛ خامشی بايد گزيد .
ملک‌الشعرای بهار

مشیر : صاحب مشورت و مشورت کننده . (غياث ) (آنندراج ). مشورت کننده و تدبيرکننده و وزير و صاحب مشورت (دهخدا

به اینجا هم سر بزنید،
نوشته‌های سرباز معلمی است در بندر دیر که کلاسش فقط چهار دانش‌آموز دارد :

اینجا کسی به این فکر نمی کند که سرلیست اصولگرایان تهران برای مجلس هشتم چه کسی می شود! کسی هم دلش نمی‌خواهد بداند حزب نوپای شیخ اصلاحات (کروبی) با سایر اصلاح طلبان به اجماع خواهند رسید یا نه ! اینجا حمیده سخت مشغول حل مسئله امتحان ریاضی اش است ،پریسا دارد امتحان بنویسم اش را می نویسد ،حسین هم دارد کتاب فارسی اش را ورق می زند و خود را برای امتحان املاء آماده می کند و مهدی هم با خیالی آسوده نقاشی اش را می کشد و هی مداد رنگی هایش را با مداد تراش می جود!و برگ نقاشی اش مزه ته مداد جویده گرفته!

من هیچ وقت با این منطق انتخاب از بین بد و بدتر کنار نیامده‌ام،
من بین بد و بدتر هیچ کدام را انتخاب می‌کنم!
از دیدگاه تاریخی همیشه این انتخاب نتیجه خوبی نداشته(دست کم برای من)
زور که نیست؟
اجباری هم در کار نیست،
اما دوست ندارم 4 سال تمام(شاید هم بیشتر) خودم را برای انتخابم سرزنش کنم.

تحریم انتخابات مجلس هشتم

Yesterday when I was young
The taste of life was sweet as rain upon my tongue
I teased at life as if it were a foolish game
The way the evening breeze may tease the candle flame
A thousand dreams I dreamed
The splendid things I planned
I always built alas on weak and shifting sand
I lived by night and shunned the naked light of day
And only now I see how the years ran away
Yesterday when I was young
So many lovely songs were waiting to be sung
So many wayward pleasures lay in store for me
And so much pain my dazzled eyes refused to see

I ran so fast that time and youth at last ran out
I never stopped to think what life was all about
And every conversation I can now recall
Concerned itself with me, me, me and nothing else at all
Yesterday the moon was blue
And every crazy day brought something new to do
I used my magic age as if it were a wand
That never saw the waste and emptiness beyond
The game of love I played with arrogance and pride
And every flame I lit too quickly quickly died
The friends I made all seemed somehow drift away
And only I am left on stage to end the play
There are so many songs in me that won't be sung
I feel the bitter taste of tears upon my tongue
The time has come for me to pay
For yesterday....when I was young, young, young,......young.