نه خود قدیس ،بلکه چیزهایی که از دیدگاه غیر قدیسان در موردش مطرح می‌شود،به او ارزشی تاریخی می‌بخشد.
مردم در مورد قدیسان اشتباه می‌کنند،از روحیات او را برداشت نادرست می‌کنند و با این کار تا آنجا که می‌توانند از او فاصله می‌گیرند.
او را بی همانند،بیگانه و فراانسانی تصور می‌کنند و این چنین قدیسی قدرتی خارق‌العاده می‌یابد که با آن می‌تواند بر خیال پردازیهای تمام اقوام و دوره‌ها چیره شود.
او خود خویشتن را نمی‌شناسد و فقط گوشه‌ای از خلق و خوها،گرایش‌ها ،رفتارها و آن شیوه تفسیری را می‌شناسد که (درست مانند تفسیر مبتنی بر الهام در انجیل)،افراطی و ساختگی است.
آن جنبه عجیب و غریب و بیمار‌گونه سرشت او همراه با فقر عقلانی ،آگاهی نادرست،سلامتی برباد رفته و اعصاب خسته از دیدگاه خودش و تماشاگرانش پیوسته پنهان می‌ماند.
این قدیس انسانی خوب و یباحتی با اندکی فرزانگی نیست،اما چنان اهمیتی دارد که از معیارهای نیکی و فرزانگی انسانی پا را فراتر می‌نهد.
باور کردن او به ایمان خداوندی و معجزه ،به مفهوم دینی ،تمامی هستی و به روز قیامتی که فرا خواهد رسید،یاری می‌رساند.
در پرتوی شامگاهی خورشید درحال افول جهان که بر تمامی مسیحیت می‌تابد هیات سایه‌گون قدیس مبدل به غولی بزرگ می‌شود و حتی به آنجا می‌رسد که در دوره ما که ایمان به خدا وجود ندارد ،هنوز اندیشمندانی هستند که قدیسان را باور می‌کنند!