نحسی سیزده و دروغ سیزده؟
ابوریحان در کتاب
آثارالباقیه جدولی برای روزهای خوش یمن(سعد) و بدیمن(نحس) آورده است،عجیب اینکه در این جدول سیزده نوروز روزی
خوش یمن است!
در ایران باستان هر روز ماه نامی داشته است و روز سیزده هر ماه به نام
تیرروز(
تیشتر) و به نام یکی از فرشتگان(؟)*
مقرب است:
"تیشتر رایموند فرهمند خروش شادکامی و رستگاری برآورد...آب جویهای شما ،بدون مانعی به سوی محصول ،با دانه های درشت،چراگاههایی با دانه های ریزوبه سوی جهان مادی روان گردیده است..."
تشتر فرمانروای بارش است و باروری پس چطور روز او می تواند
بدیمن باشد؟
رسم های به جا مانده برای سیزده بدر هم هیچ کدام نشان دهنده روزی
نحس نیستند.
کجای گره زدن سبزه(سمبلی از باروری و آمیزش؟) بازی های محلی و گروهی(الک دولک،چلتوک و ...) نشان دهنده روز نحس هستند؟
شاید اینجا هم باز پای
تازیان در میان باشد!چرا که سیزده (مثل خیلی چیزهای دیگر در فرهنگ تازی) عددی نحس به شمار می رفته است!
(در مورد نحس بودن عدد 13 بخصوص جمعه 13 در فرهنگ مسیحی هم مطالبی پیدا کرده ام که درباره اش خواهم نوشت)
اما
دروغ سیزده: در فرهنگ ایران باستان دروغ کاری ناشایست و نکوهش شده است پس چطور می توان پذیرفت که دروغ گفتن در یک روز خاص سنت بوده باشد؟
شاید امروزه بتوان به نام شوخی(دروغ یا شوخی اول آوریل) ، دروغ را توجیح کرد ولی نمی توان پذیرفت هزاران سال پیش مردمی که بشدت معتقد بوده اند فقط برای شوخی کاری ناشایست و نکوهش شده در دین خود را به صورت رسم درآورده باشند.(قبح دروغ در آیین زرتشتی به حدی است که حتی
تقیه هم در آن مجاز نیست)
شاید تنها چیزی که بتوان آنرا نزدیک به دروغ سیزده دانست
میر نوروزی باشد:
در ایران باستان رسم بوده که در نوروز (به دلیل تفریح؟) شخصی را (از مردم عادی)به جای شاه به مسند می نشانده اند این شخص به مدت
پنج روز تمام قدرت پادشاه را داشته است ،بعد از 5 روز شاه اصلی به مسند قدرت برمی گشته است(به نظر من این یک فقط یک شوخی یا سرگرمی نبوده،چرا که شاه اصلی در این مدت به عنوان یک شهروند عادی در بین مردم زندگی می کرده و حتی در مواردی گدایی هم می کرده!این می توانسته راهی باشد برای آشنایی بیشتر شاه با زندگی عمومی مردم)
----------------
*
در گات هاب زرتشت از فرشته سخنی نرفته است (دست کم در جایگاه ایزد!،آنها فقط سروش،آذر و اشی هستند) و فقط در نوشته های بعد از آن فرشته ها وجود دارند
-----------------
جای یک تحقیق کامل در مورد عدد پنج خالی است:
به گفته اوستا انسان از پنج نیروی مینویی پدید آمده
پنجه کوچک در پایان سال
تقسیم ماه به پنج روزه ها
تقسیم سال به هفتاد و دو پنجه
پنج تن آل عبا در فرهنگ شیعه|
پستها
بعد از مدتها یک خنده اساسی فرمودیم! نمی‌دانم ایمیل ' آقا پرفسور ابراهیم میرزایی بنیاد پیدایش علم حق و عدالت از زمین تا آسمانهای بیکران &...
هیچ نظری موجود نیست :
ارسال یک نظر