یک بار... گوش کن و بخند!... آن اول‌های شروع کارم، یک بچه هشت ساله مریض من بود که نزله و تنگی نفس داشت و آخرش هم درقید... .
دیدنش خیلی سخت است و طاقت خرکی می‌خواهد. باور کن که حتا آدم‌هایی که عادت دارند هم برای‌شان سخت است...مادره تا آن وقت سه جهار تایی بچه سقط کرده بود و این یکی آخریش بود...بیچاره! یک چهل سالی هم از عمرش می‌رفت...زن بینوا خودش را می‌انداخت روی پاهای من رو خاک غلط می‌زد، زنجموره می‌کرد و می‌گفت:"دکتر جان! نگذارید بمیرد! چی به‌تان بدهم که زنده‌اش کنید؟... تورا به خدا تو رو به مذهب‌ات دکتر نگذار بمیرد!" و این زرنجه‌ها و این حرف‌ها و ناله‌ها،تصورش را بکن،عجیب و وحشتناک بود! حس می‌کردم در گیوه‌ام باز شده و هر چی داشته‌ام ول کرده‌ام توی شلوارم... بچه طفلکی دارد خفه می‌شود، مادره دارد توی سرش می‌زند و شیهه می‌کشد، من هم دارم شلوارم را خیس می‌کنم. فکر کن چه حال و وضعی است!هر کاری بلد بودم کرده بودم؛برای بچه بینوا فقط قد یک سوراخ به قد ته سوزن باقی مانده بود که از همان نفس می‌کشید... آن وقت من کاری کردم که اصلا ممکن نیست بتوانم برایت تعریف کنم... می‌دانی چه کار کردم؟-رفتم بیرون!... زمستان بود . زمستان‌یخبندان. آسمان هم مثل آینه.دیگر خودت خوب می‌توانی حدس بزنی که زمستان، شب، زیر یک چنان آسمانی، چه سوزی ممکن است بزند! سوزی می‌زد که در عرض یک ثانیه خون توی رگهای آدم یح می‌بست... آن وقت توی یک چنین هوایی رفتم بیرون تو حیاط زانو زدم و شروع کردم به دعا خواندن و دست به دامن خدا شدن، که لطف‌اش را شامل حال این بچه بدبخت و مادر بدبخت‌ترش بکند... گفتم:"خدایا به این فلک زده بینوا که دارد خفه می‌شود فقط یک ذره هوا عنایت بفرما! نه هیچ چیز عجیب و غریب، نه یک گنج، نه نمی‌دانم یک چیز.بلکه فقط و فقط یک ذره هوا!" با وجود این، خدای مهربان همان یک ذره هوایی را که می‌توانست ریه‌های این بچه را پر کند و از مرگ نجات‌اش دهد از او دریغ کرد، که کرد که کرد... وقتی به اتاق برگشتم بچه بیچاره از دست رفته بود...