یادآوری بعضی خاطره‌های فراموش شده.
یا
آنکه حقبقت را نمی‌داند نادان است ،انکه حقیقت را پنهان میکند جنایت کار.

هوا تاریک بود که از خانه که بیرون آمدیم ،وزن گونی سنگین‌تر از آن بود که بشود به آسانی حملش کرد،پر از خاطرات خوب و شاید چند تا خاطره بد.
کمر آدم بیشتر از وزن کتابها زیر بار خاطره ها له می‌شد.
خاطرات خوب عروسک سخنگو ، ماهی‌سیاه کوچولو،یک هلو هزار هلو و ... باید دفن می‌شدن.
--------------------
مسجد محل 22 ام بهمنه ،جشن تمام میهنه را پخش می‌کرد که سوسن را بردند،فردایش سوسن دیگر نبود که برایمان کتاب بخواند،و مادرش حتی اجازه نداشت برای دخترش گریه کند.
--------------------
سرمان را باید با نمره چهار می‌زدیم،موی بلند نشانه غربزدگی بود ،شلوار نه باید تنگ بود نه گشاد ،(سانتی متر یادتان هست ؟جلوی در مدرسه ها؟ من هنوز از آن سانتی مترهای پلاستیکی که لوله اش می کردند متنفرم!)
--------------------
توی مدرسه کیف‌ات را میگشتند و اگر خدای نکرده توی کیف‌ات چیز غیر درسی بود حسابت با کرام‌الکاتبین بود-کرام‌الکاتبینی که چوب آلبالو داشت -
لباس آرم دار مگر شما عروسک تبلیغاتی هستید؟
آستین کوتاه،عریان گرایی و برهنگی؟ از زن و بچه مردم حیا نمی‌کنید؟
--------------------
جلوی در خیلی از مسجد‌ها سنگر بندی بود و پشتش چیزی که -دست‌کم آنروزها-فکر می‌کردیم ضدهوایی است(هنوز مانده‌ام ضد هوایی وسط خیابان به آن تنگی چه کاربردی داشت؟)
--------------------
روزنامه‌ها هر روز لیست اعدامی‌ها را چاپ می‌کردند ما تازه خواندن یاد گرفته ها با کنجکاوی و دلهره اسم سوسن ها را می‌خواندیم.
--------------------
تو خیابانها دسته‌هایی چوب و چماق فریاد می‌زندند یا روسری یا تو سری.
--------------------
فیلمها و کارتون‌های تلوزیون انقلابی بود و ما بچه‌های 7-8 ساله باید توبه نصوح می‌دیدیم تا خدای نکرده منحرف نشویم.

کتابخانه کانون نیمه تعطیل بود و تمام قفسه‌ها خالی شده بود
دیگر نمی‌شد کتابهای طلایی را پیدا کرد،خبری از آندرسن نیود و ما نمی‌دانستیم قرار است زیبای خفته با ایمان شود و شاهزاه هم فقط قرار است برایش دعا کند تا طلسم جادوگر باطل شود.

--------------------
بعضی چیزها آنقدر غیر واقعی به نظر می‌آید که با خواب اشتباه گرفته می‌شوند.
شاید خواب دیده‌ایم؟
شاید تمامش کابوسی بوده تب آلودی بوده بعد از خوردن بستنی در هوای سرد؟

فراموش کردن آدمها ،کتابها و خاطره‌ها و اتفاقها چیزی است که در این گوشه دنیا رسم است.
اما...
هنوز حسرت کتابهایی را می‌خورم که مجبور به دفن‌اش شدیم،
هنوز هم بعضی شب‌ها خواب سوسن را می‌بینم که برایم ماهی سیاه کوچولو می خواند ،بیدار که می‌شوم حس می کنم کنارم نشسته و لبخند می‌زند
حس‌ام صدای گلوله بیشتز از آنی که ترس باشد حس تهوع است و بوی خون.
هنوز هم توی خیابان با دیدن ماشین‌های گشت ،احساس تنفر و نا امنی می‌کنم
مانده‌ام که چرا انروزها ماباید می‌دیدیم-تا به قول خودشان مرد بشویم- و حالا باید فراموش کنیم-چون کابوس بوده،واقعیت نداشته،تبلیغات صهیونیسم جهانی است. و یا بدتر از آن گفتنش و یاد آوریش به مصلحت نیست.