هر روز می‌نشست توی بالکن بی نرده‌ی روبرو، روی صندلی پلاستیکی کوتاه قرمز‌اش
با همان شلوارک راه‌راه سفید و آبی
اول سیگاری روشن می‌کرد بعد اولین لیوان آبجواش را پر می‌کرد،
تکیه می‌داد و دیوار و سر می‌کشید
فاصله آنقدر نزدیک نبود که بشود چهره‌اش را دقیق دید
اما آنقدر هم دور نبود که نبینی‌اش
بار اولی که لیوان آجو اش را به نشانه‌ی به سلامتی - یا به قول اینجایی‌ها گاگی‌مارجوس- به سمت من، بالا برد جا خوردم
فکر هم نمی‌کردم که من هم برای او، آدم ناشناسی باشم این‌سوی خیابان
روزهای بعد توی آن فضای پر از فاصله صمیمیت بیشتر بود،
و بالکن خانه جای بهتری بود برای نشستن
و گاهی به سلامتی همسایه‌ی روبرویی لیوان را  بالا بردن
...
نمی‌دانم آن لحظه که داشت از آن بالکن طبقه‌ی ششم، با آن سرعت باور نکردنی به سمت خیابان شیرجه می‌رفت، چهره‌ی همسایه این‌سوی خیابان را می‌دید یا نه
اما کاش ندیده باشد.

آن افسر پلیسی که آمده بود ببیند من چیزی دیده‌ام یا نه، می‌گفت مست بوده
و من اصلا یادم نیست قبلش چه بود؟
من فقط نشسته بودم توی بالکن
و بعد آدمی روبرویم بود بین زمین و هوا معلق و بعدش متلاشی شده بر کف خیابان.
اصلا یادم نیست قبلش را دیدم‌اش یا نه.
خودم را قانع می‌کنم که مست بوده و تصادفی افتاده
هر چند که اینجا کسی با آبجو مست نمی‌شود-مگر جای دیگر می‌شود؟-
ولی دیگر نه بالکن خانه جای نشستن است و نه آن‌گوشه از خیابان که همیشه مجبور به عبور از آن هستم، جای ساده گذشتن