به چهارپایه وارفته زیر پایش نگاه کرد و پیش خودش فکر کرد که چندمین نفری است که روی این چهارپایه ایستاده؟
قبلی ها هم همین احساس را داشتند؟
هیچ وقت فکر نمی‌کرد که در لجظه به این مهمی اینقدر بی‌خیال باشد،
یاد تولد سال قبلش افتاد، خنده‌اش گرفت که نتوانسته بود با یک فوت چهارده تا شمع را خاموش کند،
باورش نمی‌شد که در این لحظات بتواند بخندد.
به ماهی‌سیاه کوچولو فکر کرد که دایی جواد برایش آورده بود.و نمایشی که او و برادر کوچک‌اش از روی کتاب برای خودشان ساخته بودند...
حس کرد دلش برای برادر کوچک‌اش تنگ شده،
حیف نبود؟
چه فایده که کوچه را به اسمش کرده بودند وقتی مادر حتی نتوانسته بود جسدش را ببیند؟

به شب قبل فکر کرد که چطور او و دخترهای دیگر را با قرعه‌کشی بین خودشان تقسیم کردند.
خوشحال شد که برادرش نبوده تا ببیند یا بفهمد.
حس کرد دیگر چیزی نمانده که از دست بدهد.
فقط فکر کرد فردا وقتی مادرش بفهمد چه می‌کند؟
و پدرش؟
چهارپایه را که از زیر پایش کشیدند،احساس سبکی کرد.
بعد کم کم همه جا تاریک شد،یک تاریکی مطلق و دلچسب.