این پست به بهانه نوشته برادر ده‌نمکی سابقا عربده‌کش و باتوم بدست و امروز روشنفکر،فیلمساز و شریعتی دوست نوشته شده و هیچ ربطی به هیچ چیزی ندارد.

جایتان خالی،
تشریف برده بودیم کافه نادری برای صرف قهوه و درد دل و گفتمان با یکی از دوستان.
وقت برگشتن رفتیم به کوچه کناری سفارت انگلیس -که کوچه زیبا و دنجی است و همیشه مقدم ما را گرامی می دارد.
اما اینبار پر بود از حضرات انتظامی و ضد شورش،
با کلی تعجب و حدس و گمان رسیدیم به انتهای کوچه،سمت شمال سفارت
بلبشویی بود که بیا و ببین،
احتمالا ما زود به مهمانی رسیده بودیم،چون چهار نفر-فقط چهار نفر!- از دوستان حزب‌الله با نوشته‌هایی بر روی مقوا ایستاده بودند.
کلی از بین نیروهای مخلص انتظامی سرک کشیدیم تا ببینیم چه خبر است :
"... در مملکت اسلامی؟"(تکه اولش را نشد بخوانیم!)
در حال سرک کشیدن بودیم که یکی از برادران ریش‌مند از خیابان به جلوی ما پرید و دوید،یکی هم که شبیه خبرنگارهای کیهان بود با داد گفت سید سریع برگرد!(گفتم فقط شبیه خبرنگار کیهان بود!)
یکی دیگر هم کنار دیوار استاده بود و در دفترچه کوچکی تند تند نت برمی‌داشت.
می‌خواستیم از این صحنه تاریخی عکس بیاندازیم که دیدیم اوضاع بیش از حد خراب است،خبرنگار کیهان هم که نیستیم تحویلمان بگیرند،اینها هم که دستشان به توی سفارت نمی‌رسد،یکدفعه دیدی عقده‌شان را سر ما خالی کردند،
ما هم بی‌خیال شدیم رفتیم پی کارمان و در خماری اینکه اینبار چه شده است،ماندیم!
خب حالا هم ما می‌دانیم چه شده بوده ،هم شما
اما مهمانی جالبی بوده، در تعدادی در داخل سفارت خوش گذرانده اند ،تعدادی در بیرون و هیچ کدام هم حاضر نبوده جای طرف مقابل باشد.
فکر می‌کنید چه کسی بجز سرکار علیه ،ملکه بریتانیای کبیر که -آفتاب در امپراتوری‌اش هیچ وقت غروب نمی‌کند- می‌توانست چنین مهمانی ای ترتیب بدهد که هم حزب‌الهی‌ها از آن لذت ببرند و هم غیر حزب‌الهی‌ها؟