چهارشنبه، اردیبهشت ۱۲، ۱۳۸۶

سه آرزو

کوچک که بودیم،می‌گفتند:اگر آرزویت را بگویی برآورده نمی‌شود،برای همین آرزوهایمان را در تاریک‌ترین و دور از دسترس‌ترین نقطه دلمان پنهان می‌کردیم تا شیطان ندزدشان!
آنقدر دور که بیشتر وقتها خودمان هم فراموش می‌کردیم که آرزویمان را کجا گذاشته‌ایم و اصلا آرزویمان چه بود؟
بعدتر ،آرزوهای دم دست نمی‌شد داشت،باید آرزوی بزرگ می‌داشتیم،به قول بزرگترها:"هم سن و سال های شما در جبهه با بعثی های کافر می‌جنگند، با نارنجک خودشان را به زیر تانک می‌اندازند،آنوقت شما دوچرخه می‌خواهید؟"

Arms and the Boy(Wilfred Owen)

Let the boy try along this bayonet-blade
How cold steel is, and keen with hunger of blood;
Blue with all malice, like a madman's flash;
And thinly drawn with famishing for flesh.

Lend him to stroke these blind, blunt bullet-leads,
Which long to nuzzle in the hearts of lads,
Or give him cartridges whose fine zinc teeth,
Are sharp with sharpness of grief and death.

For his teeth seem for laughing round an apple.
There lurk no claws behind his fingers supple;
And God will grow no talons at his heels,
Nor antlers through the thickness of his curls

در آن موقعیت بزرگترین آرزویی که می‌شد داشت،شهید شدن در جنگ علیه دشمن بعثی بود یا اینکه باید آرزو می‌کردیم منافقین کوردل(!) از همت انقلابی ما بترسند و ما را ترور کنند.
اما نمی‌دانم چرا هیچ کس ما را به جنگ نمی‌برد و منافقین کوردل هم نمی‌توانستند ما راببینید،
اینطوری بود که آرزوهای ما کم کم تبدیل شد به حسرت و ای کاش...
و بعدتر حتی فراموش کردیم که می‌شود آرزو هم داشت ....
-----------------------------------
پ.ن : این مطلب پاسخی است به دعوت غیر مستقیم جناب پاسپارتو