ما اينيم

گوشه اسکناس هزار تومانی را گرفت، بعد بقیه پول را جلوی داشبورد گذاشت تا مسافری روی صندلی جلو نشسته بود بردارد،
مسافر که پیاده شد،نفس راحتی کشید...
تمام مسیر خدا خدا می‌کرد که نکند یکی از بچه‌ها او و مسافراش را ببیند،
یا نکند یکی از ماشین‌های گشت جلویشان سبز شود

اگر به خودش بود و زمان‌اش بود آنقدر شلاقش می‌زد که نفسش بند بیاید.
یا بهتر؛ می‌گرفتش زیر مشت و لگد،
حیف که ممکن بود صدای مسافرهای دیگر دربیاید و در میدان به آن شلوغی مشکل‌ساز بشوند،وگرنه اصلا اجازه نمی‌داد سوار ماشین بشود،چه برسد به اینکه تمام راه با موبایلش با کسی که معلوم نبود کیست حرفهای نامربوط بزند.

احساس درماندگی می‌کرد،
چرا هیچ وقت نمی‌توانست کاری را آنطور که باید،درست و کامل انجام دهد؟
یاد روزی افتاد که با چند نفر از بچه‌ها پشت خاکریز گیر کرده بودند.
قرار شد او به عنوان نیروی پشتیبان بماند و بقیه نفوذ کنند.
پوزخندی زد،بعد توی آینه به مسافر عقبی نگاه کرد که هدفون توی گوشش بود، چشمانش را بسته بود و چیز زیر لب زمزمه می‌کرد،
پشتیبانی؟
همه‌شان می‌دانستند که کسی برنمی‌گردد،
چه نیازی بود به پشتیبانی؟
باز پیش خودش فکر کرد،یعنی بقیه از ترس‌اش خبر داشتند؟
خودش به چه حسابی مانده بود؟
به چه امیدی؟
چرا بعدها هیچ کس از او نپرسید چه اتفاقی افتاد و او چطور توانست نجات پیدا کند؟

آخرین مسافر که پیاده شد فرمان را چرخاند و رفت به مسجد آنسوی میدان
نمازش را که خواند از پله‌های مارپیچ حیاط مسجد بالا رفت تا به بچه‌ها سری بزند،
صداهای آشنایی از بالا می‌آمد که کمی آرامش می‌کرد،
حتما باز هم بچه‌ها مورد گرفته بودند
توی دلش آرزو کرد کاش همان مسافر باشد.
وارد که شد دختر را دید که روی صندلی نشسته بود.
صورتش خونی بود.
همه به احترام‌اش بلند شدند.
رفت جلو
اول باور نکرد،
آرزو کرد که خواب باشد
حس کرد که نفس‌اش گرفته
در میان حیرت بقیه با عجله بیرون آمد
کنار حوض نشست و سرش را توی آب فرو برد
اما توی آب هم صورت خونی و چشمهای خیس دخترش رهایش نمی‌کرد...

حکایت غریبی است، حکایت مار و پونه؛
نمی دانم چرا پونه‌ها همیشه سر راه من سبز می‌شوند!

دوستان شرکت‌کننده در انتخابات، به شرکت‌نکرده‌ها خرده می‌گیرند که شرکت نکردن شما مشروعیت انتصابات را زیر سوال نمی‌برد چراکه برکذار‌کنند‌گان انتصابات، باز هم ادعا می‌کنند که درصد بالایی از مردم شرکت کردند!،

Midnight,
Not a sound from the pavement
Has the moon lost her memory
She is smiling alone
In the lumplight
The withered leaves collect at my feet
And the wind begins to moan
Memory, all alone in the moonlight
I can dream of the old days
Life was beautiful then
I remember the time I knew what happiness was
Let the memory live again
Every street lamp seems to beat
A fatalistic warning
Someone mutters and the street lamp sputters
Soon it will be morning
Daylight
I must wait for the sunrise
I must think of a new life and
I mustn't give in
When the dawn comes
Tonight will be a memory too
And a new day will begin
Burnt out ends of smoky days
The stale court smell of morning
A street lamp dies
Another night is over
Another day is dawnig
Touch me,
It is so easy to leave me
All alone with the memory
Of my days in the sun
If you'll touch me,
You'll understand what happiness is
Look, a new day has begun...

برای عسل در پاسخ به کامنت‌(ها)اش در این پست :

فاوست (یوهان ولفگانگ فون گوته - ترجمه م.ا. به آذین)